Turkusowo-zielona woda

Jeziora Plitwickie

Stanowią rezerwat położony w centralnej części Chorwacji. Tworzy go 16 jezior powstałych wskutek ruchów tektonicznych i procesów krasowych. Jeziora, leżące na różnych poziomach, są połączone 92 wodospadami i kaskadami, a woda ma niespotykany, turkusowo-zielony kolor. Woda, rzeźbiąca w miękkiej skale dolomitowej, ukształtowała dolinę z dziesiątkami skalnych progów i barier, tworząc fantazyjne kształty. Najdłuższy wodospad - Galovački Buk - spada z wysokości 20 metrów. Cały teren można zwiedzać, poruszając się po drewnianych kładkach i mostkach zbudowanych nad brzegami akwenów, ale jest to dosyć męczący, bo 18 kilometrowy spacer. Dużo łatwiej jest wsiąść na drewnianą tratwę, zabudowaną ławeczkami i daszkiem, która opływa główne, dostępne dla niej jeziora.Najszybsza metoda poruszania się po Parku to elektryczna kolejka z oszklonymi wagonami, największa frajda dla dzieci. Na terenie Plitvic nie można się kąpać, ani łowić ryb, co dla zapalonych wędkarzy jest prawdziwym zmartwieniem, ponieważ w przejrzystych wodach pływają ogromne "sztuki", zupełnie nie zwracając uwagi na zwiedzających. Wstęp kosztuje około 30 złotych od osoby dorosłej. Na miejscu hotele i kampingi oraz wielki parking.
źródło http://www.odyssei.com/pl/travel-tips/6928.html
Ola M.

Bez zaprawy

Katedra św. Jakuba - katedra rzymskokatolicka w Szibeniku (Šibeniku) w Chorwacji. Od 2000 roku jest wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Pierwsze plany wybudowania okazałej świątyni pojawiły się już w 1298, po uzyskaniu przez Šibenik praw miejskich. Ostatecznie w 1431 rozpoczęto rozbudowę istniejącego od początków XV wieku kościoła. Budowa trwała aż 124 lata. Od 1441 do swojej śmierci w 1475 głównym projektantem i kierownikiem prac był Giorgio Orsini, który budował katedrę w stylu gotyckim. Następnie w latach 1475-1536 prace nadzorował Niccolò di Giovanni Fiorentino, który postanowił nadać jej renesansowy wygląd. Konsekracja nastąpiła ostatecznie w 1555.

Wyszukała: Maryla

Katedra jest podobno największym na świecie kościołem wybudowanym bez użycia cegieł, z samego kamienia (wapienia i marmuru). Kamienie dopasowano tak dokładnie, że zbędna była jakakolwiek zaprawa. Pochodzą one z pobliskich wysp, między innymi Brač, z której czerpano surowiec także przy budowie pałacu cesarza Dioklecjana w Splicie, głównej ulicy Dubrownika - Stradumu, Białego Domu w Waszyngtonie oraz pałacu królewskiego w Sztokholmie. Kamienia tego użyto też przy odbudowie katedry w Szybeniku po zniszczeniach wojennych, dzięki czemu dziś wygląda tak samo, jak dawniej.

KK

Pałac Dioklecjana w Splicie

Pałac Dioklecjana w Spalatum (w Splicie) to rezydencja zbudowana przez cesarza Dioklecjana na przełomie III i IV wieku jako willa, w której miał zamiar osiąść po zamierzonej na 305 r. abdykacji. Budowla została zaplanowana na wzór castrum romanum (warownego obozu rzymskiego), na prostokącie o wymiarach 214,0 x 175,0 m. Zabudowania przecinały dwie wewnętrzne ulice (cardo – podłużna i decumanus – poprzeczna) wzdłuż których ustawiono szeregi kolumn. Na ich przecięciu znajdował się wewnętrzny dziedziniec.
Ulica poprzeczna rozdzielała część przeznaczoną na pomieszczenia gwardii cesarskiej od części reprezentacyjnej. Każda z ulic kończyła się bramą w murach: od strony zachodniej – Brama Żelazna (Porta Ferrea), północnej – Brama Złota (Porta Aurea), wschodniej – Brama Srebrna (Porta Argentea), południowej – Brama Brązowa (Porta Aenea). Rezydencja od południa przylegała do brzegu morza i od tej strony bok założenia pałacowego stanowił kolumnowy portyk umożliwiający długie spacery wzdłuż nadbrzeża. Pozostałe boki pałacu były ufortyfikowane basztami wzniesionymi na narożach, przy bramach i w środkowych częściach muru, pomiędzy bramami. Do pałacu, od strony portyku prowadziło wejście przez centralnie usytuowany westybul. Po jego obu stronach znajdowały się pomieszczenia mieszkalne. Za westybulem znajdował się perystyl zbudowany na planie koła, przekryty kopułą. W głębi, po stronie lewej od wejścia Dioklecjan nakazał wznieść świątynię Jowisza. Naprzeciw niej znajdowało się wzniesione jeszcze za życia cesarza mauzoleum. Była to budowla na planie ośmioboku, otoczona kolumnadą. Do wnętrza mauzoleum prowadził portyk od strony ulicy przecinającej założenie w kierunku podłużnym.
Z zabudowań pałacu przetrwały:
północna brama pałacowa – Złota Brama, westybul perystyl – obecnie teatr mauzoleum, przebudowane w VIII wieku na katedrę z dzwonnicą dobudowaną w późniejszym czasie świątynia Jowisza – przebudowana w VIII wieku na baptysterium ruiny komnat cesarza Obecnie pałac tworzy centrum chorwackiego miasta Split.
W roku 1979 pałac wraz z zabytkowym centrum Splitu został wpisany na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO.

Wyszukała: Maryla

Najgłębsze na Bałkanach

Jezioro Ochrydzkie – duże (358 km² powierzchni) trzeciorzędowe jezioro, leżące na Półwyspie Bałkańskim, rozdzielone granicą między Albanię i Macedonię. Najstarsze jezioro w Europie. Najgłębsze na całych Bałkanach (do 286 m głębokości). Należy do jezior tektonicznych. Endemiczna fauna, około 200 gatunków. Wpisane na światową listę dziedzictwa UNESCO w 1979. Z jeziora wypływa rzeka Czarny Drin, jest ono natomiast zasilane wodami z podziemnych źródeł. System podziemnych kanałów łączy je także z Jeziorem Prespa.
Na brzegach jeziora zachowało się wiele zabytków przeszłości, m.in. sięgająca okresu średniowiecza twierdza cara Samuela oraz zabytkowe centrum miasta w Ochrydzie, malowniczy klasztor św. Nauma, liczne niewielkie cerkiewki itp. Doskonałe warunki wypoczynku, dobrze rozwinięte zaplecze oraz interesujące zabytki przeszłości czynią Jezioro Ochrydzkie popularnym celem turystycznym na całych Bałkanach.

Wyszukała: Maryla

Niezwykłe wodospady

Park Narodowy Jezior Plitwickich - park narodowy w Chorwacji, położony w środkowej części kraju ok. 140 kilometrów od Zagrzebia niedaleko wschodniej granicy z Bośnią i Hercegowiną; założony w 1949 roku. Jego największą atrakcją jest 16 jezior krasowych połączonych ze sobą licznymi wodospadami.
Jeziora leżą w południowej części gór Kapela, wchodzących w skład Gór Dynarskich, na wysokości od 503 do 639 m n.p.m. Jeden ze strumieni zasilających jeziora - Plitwica - tworzy wodospad o wysokości 78 m. Długość wszystkich jezior wynosi ponad 8 km, a ich łączna powierzchnia - ok. 200 hektarów. Największe jezioro Kozjak ma powierzchnię 80 hektarów i jest głębokie na 49,5m. Jeziora oddzielone są od siebie trawertynowymi groblami, na których tworzą się wodospady, a naliczono ich tutaj ponad 90. Na terenie Parku znajdują się również jaskinie. Największe z nich to Supljara o długości 70 metrów i Golubinjaca o długości 160 metrów.

Znalazła: Maryla

"Wrota do raju"

Jest to jedna z tych atrakcji Normandii, których pominięcie byłoby niewybaczalnym błędem. Na otoczonej przez morze granitowej skale, obwarowane kamiennym murem, co raz to akcentowanym wieżą lub donżonem, wznosi się (wieża obronna) średniowieczne opactwo Mont Saint Michel. Na samym szczycie budowli umieszczono figurkę patrona - Archanioła Michała, pogromcy smoków. Według legendy anioł trzy razy musiał się przyśnić biskupowi Avranches Aubertowi, zanim ten pojął jego wolę i wybudował opactwo. Podobno po ostatniej wizycie biskupowi pozostało wklęśniecie w czaszce. Przyglądając się koronkowej, gotyckiej budowli natychmiast przestajemy mieć wątpliwości, czym inspirują się bajkopisarze. Opactwo przypomina zamek czarnoksiężnika choć w średniowieczu nazywano je "wrotami do raju". Budowla nigdy nie została zdobyta. Częściowo dlatego, że podczas przypływów i odpływów poziom wody wokół skały zmienia się nawet o 15 m. Podczas tych pierwszych do Mont Saint Michel prawie nie ma dostępu z lądu.

Wyszukała: Martyna Ł

Na moście w Awinion

"Tańczą panowie i tańczą panie na moście w Awinion" pisał Krzysztof Kamil Baczyński o dawnej francuskiej rezydencji papieży. Dzisiaj Awinion (Avignon) to znany ośrodek sztuki i kultury. Po papieżach zostały tam piękne zabytki - Vieux Palais, (Stary Pałac), Neuf Palais (nowy pałac). Palais de Papes (pałac papieski) wyglądający jak warownia obronna, zniszczony podczas rewolucji francuskiej i odbudowany w XXw., dziś jest jednym z najchętniej odwiedzanych przez turystów miejsc - rocznie przyciąga prawie 500 tys. ludzi. Jednak najbardziej znanym zabytkiem Avignon jest Pont Saint Benezet (most Awinioński) słynny ze wspomnianego wcześniej wiersza. Niegdyś był on ważnym punktem komunikacyjnym jako jedyny most na południowym Rodanie, ale od XVII w. niszczeje. Dzisiaj możemy oglądać tylko jego fragment i Chapelle St. Nicolas (kaplica św. Mikołaja) , patrona flisaków, w której pochowano św. Benezeta - legendarnego inicjatora budowy mostu.

Piosenki:1. Ewa Demarczyk "Sur le pont d'Avignon" (wiersz K.K.B.) http://www.youtube.com/watch?v=ADyMMgewRY8

albo http://www.youtube.com/watch?v=JzMTpSrr3YM (Janusz Radek)

2. Jean Sablon "Sur le pont d'avignon" sur le pont d'avignon3. Jausz Radek "Pocztówka z Avignon" http://www.youtube.com/watch?v=n03daWochCM

Wyszukała: Martyna Ł

Źródła: przewodnik po Francji Pascala

Najmniejsza świątynia

Kościół Santa Isabel de Hungria w Maladze jest najmniejszą budowlą sakralną na świecie. Cztery, leżące osoby zajęłyby całą jego powierzchnię.

Wyszukała: Marcela

Pięćdziesięcio kilometrowy akwedukt

Akwedukt Pont du Gard - to zachowany w dolinie rzeki Gard odcinek zbudowanego przez Rzymian akweduktu prowadzącego wodę ze źródeł w Uzes do Nîmes. Akwedukt został po wschodniej stronie Masywu Centralnego. Budowla o łącznej długości około 50,0 km i całkowitym spadku 17,0 m składała się z szeregu tuneli i mostów wzniesionych z bloków kamiennych bez użycia zaprawy. Akwedukt został zbudowany w latach 26 p.n.e. - 16 p.n.e. na polecenie Agrypy (na moście zachowała się inskrypcja z 19 p.n.e. poświęcona Agrypie).
Odcinek zwany Pont du Gard to trzypiętrowa arkada o wysokości 49,0 m i 27,0 m szerokości. Poszczególne arkady zbudowano z różnej ilości łuków:
* 6 w dolnej kondygnacji * 11 w środkowej * 35 w najwyższej
Dolna część pełniła rolę mostu przebiegającego nad rzeką Gard. Na górnej umieszczono kanał prowadzący wodę. Całkowita długość zachowanego odcinka akweduktu wynosi ok. 270,0 m. Spadek, typowy dla rzymskich konstrukcji, to 35 cm na 1,0 km. Akwedukt dostarczał wodę w ilości ok. 20 tysięcy m3 dziennie. Woda trafiała do zbiornika o średnicy 6,0 m, skąd rozprowadzana była do domów mieszkalnych, term i fontann.

Wyszukała: Agnieszka K

Wersal

Pałac wersalski (Château de Versailles) został wzniesiony na polecenie Ludwika XIII w małej wiosce na południowy zachód od Paryża (Wersal). Początkowo miał on pełnić rolę pałacu myśliwskiego. Za panowania Ludwika XIV zaczęła się jego rozbudowa, która zakończyła się w 1690 r. Prace nadzorowali Louis Le Vau, Jules Hardouin-Mansart i André Le Nôtre, który zaprojektował wspaniałe ogrody. W 1682 r. do Wersalu został sprowadzony rząd, aby móc sprawować kontrolę nad jego członkami. Tym samym Wersal przejął od Paryża rolę stolicy Francji.

Ogród wersalski
Ogród wersalski jest uważany za pierwowzór ogrodu w stylu francuskim, ze względu na swe eleganckie rozplanowanie i dekoracje, które nie są ani przesadne ani ubogie. Ogród zaprojektowany przez Le Notre`a zajmuje obszar o powierzchni 250 akrów. Stanowi on nie tylko integralną część pałacu, ale i jego dopełnienie. Ogród powstał na geometrycznym planie, jednak nie można mówić o jego monotonii. U stóp centralnego tarasu w basenie Latony (Leto) znajduje się arcydzieło Mary`ego ukazujące boginię z synem i córką, Apollonem i Dianą. Rzeźba góruje nad koncentrycznymi basenami w kształcie piramidy. Za basenem Latony rozciąga się długa Aleja Tapis-Vert (zielonych dywanów), która prowadzi do basenu Apollina. Rydwan ciągniony przez cztery konie wynurza się władczo z wody, zaś Trytony dmuchają w muszle oznajmiając nadejście boga. Ta dynamiczna i równocześnie majestatyczna grupa dłuta Turby`ego stanowi niejako symbol okresu największej świetności Wersalu. Za basenem Apollina rozciąga się obszar zieleni z wielkim kanałem, którego bieg przecina w połowie mały kanał.

Wyszukała: Agnieszka K

Biała Góra - Mont Blanc

Mont Blanc (wł. Monte Bianco, pl. Biała Góra, 4807 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Alp i Europy, potocznie nazywany Dachem Europy (niektórzy, w tym alpiniści zdobywający Koronę Ziemi, przyjmując inne granice Europy niż Międzynarodowa Unia Geograficzna, uważają Elbrus za szczyt europejski i tym samym najwyższy w Europie), położony na terytorium Francji. Granica francusko-włoska przebiega przez pobliski, boczny wierzchołek Mont Blanc de Courmayeur (wł. Monte Bianco di Courmayeur) (4748 m n.p.m.).
Na wysokości 4347 m znajduje się obserwatorium meteorologiczne i astronomiczne. Na znajdującą się w masywie Mont Blanc Aiguille du Midi (3842 m n.p.m.) wjeżdża kolejka linowa. Mont Blanc stanowi jedno z centrów alpinizmu oraz turystyki wysokogórskiej i narciarstwa. W dolinach u podnóża leżą znane ośrodki sportowo-turystyczne: Chamonix we Francji i Courmayeur we Włoszech. W 1965 r. pod masywem Mont Blanc wybudowano tunel, który łączy Francję z Włochami.

Wyspa pływowa - Mont Saint-Michel

Mont Saint-Michel (franc. Abbaye du Mont-Saint-Michel, bret. Menez Mikael, pol. Wzgórze Świętego Michała) – skalista wyspa pływowa w Zatoce Wzgórza Świętego Michała (franc. Baie du Mont Saint-Michel), w południowo-zachodniej Normandii, połączona z kontynentalną Francją groblą długości 1800 metrów.
Obecnie wzgórze Saint-Michel stanowi naturalne centrum gminy Mont-Saint-Michel (w departamencie Manche, w administracyjnym regionie Dolna Normandia). Architektura sanktuarium oraz zatoka z dużymi pływami morskimi sprawiają, iż jest to jedno z najchętniej odwiedzanych miejsc w Normandii. Wg danych gromadzonych w ramach Projet Mont-Saint-Michel miejsce to zwiedza rocznie średnio 3 200 000 osób, co powoduje, że jest to najczęściej poza Paryżem odwiedzana atrakcja turystyczna we Francji[2]. Wiele budowli wyspy zaklasyfikowano jako pomniki historii, a miasto jako całość otrzymało ten przywilej w 1962 roku. Od 1979 roku stanowi część Światowego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO.

Pływy morskie
Zatoka, nad którą rozciąga się wysepka, podlega zjawisku ruchomych piasków, opisanych malowniczo przez Victora Hugo, ale jest przede wszystkim znana dzięki wyjątkowemu skokowi pływów morskich (do 14 metrów różnicy poziomów). Przypływy są bardzo gwałtowne; fala przybiera z dużą prędkością (porównywalnej do szybkości galopującego konia), co było przyczyną licznych wypadków w przeszłości. Dzisiaj również zdarzają się sporadyczne utonięcia, ale znacznie częściej kłopoty miewają właściciele zbyt długo zaparkowanych samochodów w miejscach niżej położonych.
Widowiskowe przypływy i odpływy uniemożliwiały zdobycie obronnego wzgórza, czyniąc prace oblężnicze możliwe jedynie podczas odpływu.
Grobla, po której prowadzi droga do Mont Saint-Michel wybudowana w 1880 roku, zatrzymuje piasek, tym samym pozbawiając wzgórze jego wyspowej natury. W ramach akcji ratowania wyspy do zatoki ma wpływać uregulowana, dzięki zbudowaniu na niej tamy, rzeka Le Couesnon, a grobla ma być zastąpiona mostem. W przyszłości, jeśli poziom wód w morzach i oceanach będzie się nadal podnosić, na Mont Saint Michel trzeba będzie przeprawiać się statkiem.

Wyszukała: Agnieszka K

Wielkie muzeum - Luwr

Luwr – dawny pałac królewski w Paryżu, obecnie muzeum sztuki.
Najstarsze fragmenty Luwru pochodzą z końca XII wieku, wtedy Filip II August wzniósł w tym miejscu zamek warowny. W drugiej połowie XIV wieku Karol V Mądry uczynił z zamku rezydencję. W XVI wieku Franciszek I zamienił tę budowlę w renesansowy pałac.
Luwr to jedno z najstarszych i największych muzeów na świecie. Położony w centrum historycznym Paryża - między prawym brzegiem Sekwany, a ulicą Rivoli i ogrodami Tuilerie, a kościołem Saint Germain l'Auxerrois. Luwr położony jest na jednej linii z Champs-Élysées, wchodząc w skład tzw. osi historycznej Paryża. Od dawna w Luwrze gromadzone są bogate zbiory sztuki francuskiej i światowej.

Wyszukała: Agnieszka K

Lazurowe Wybrzeże

Lazurowe Wybrzeże, znane także jako Riwiera Francuska, to odcinek wybrzeża Morza Śródziemnego we francuskiej Prowansji (region Prowansja-Alpy-Wybrzeże Lazurowe), rozciągający się od miejscowości Cassis na zachodzie (na wschód od Marsylii) aż po granicę włoską.
Najważniejszy region turystyczny Francji, który odwiedza około 10 milionów turystów rocznie. Początki turystyki w tym obszarze sięgają początków XIX wieku, kiedy to zimą przyjeżdżali tu bogaci Francuzi i Anglicy. Podczas okresu międzywojennego turyści pojawiają się także coraz częściej w lecie. Po II wojnie światowej na całym wybrzeżu powstała intensywna zabudowa dla celów wypoczynkowych: hotele, mariny, kąpieliska i kasyna.
Nazwy Lazurowe Wybrzeże użył po raz pierwszy francuski pisarz Stéphen Liégeard, który w 1887 wydał książkę zatytułowaną właśnie La côte d'azur. Za to Anglicy używali już wcześniej i nadal używają określenia Riviera (do której też wliczają część włoską wybrzeża) lub French Riviera (Riwiera Francuska).

Znalazła: Agnieszka K

La Defense

La Défense - nowoczesna dzielnica biurowo-wystawienniczo-mieszkalno-handlowa, w aglomeracji Paryskiej, we Francji, znajdująca się formalnie na terenie trzech gmin Nanterre, Courbevoie i Puteaux w departamencie Hauts-de-Seine, na zachód od Paryża.
Dzielnica ta stanowi główne centrum biznesu we Francji, z siedzibami większości wielkich francuskich koncernów i głównych przedstawicielstw koncernów zagranicznych we Francji. Oprócz tego spełnia także rolę centrum handlowego, wystawienniczego, rozrywkowego i transportowego. Na jej terenie znajduje się także kilkanaście ekskluzywnych apartamentowców i hoteli.
Dzielnica w liczbach:
* 160 ha powierzchni * 3 mln2 powierzchni biurowej * 150tys. pracownikow * 400tys. ludzi codziennie przejezdzajacych przez La Défense * 2600 pokoi hotelowych * 50 kawiarnii i restauracji * 16 sal kinowych * 11 ha parkow i kompleksow zielonych * 20 fontann * dostepnosc WiFi w kazdym publicznym miejscu

Wyszukała: Agnieszka K

Zakupy we Francji

Sprzedaż detaliczna żywności we Francji to sieć niewielkich sklepików , które znajdują sie w pobliżu miejsca zamieszkania. W każdym z nich sprzedaje się specjały, których nie można kupić gdzie indziej. Ważną informacją jest to, że sklepy spożywcze są nieczynne w niedziele po południu oraz w poniedziałki.Nazwy sklepów spożywczych
* Boulangeries - to piekarnia gdzie można zaopatrzyć się w chleb i bagietki. Można też kupić chleb z orzechami, rodzynkami lub ziołami. Chleb wypiekany jest o różnych porach dnia, dlatego świeże pieczywo można kupić przez cały dzień.

* Patisseries - to sklepy gdzie można kupić rozpływające się w ustach ciasteczka. Do najpopularniejszych ciasteczek można zaliczyć tarte z owocami, rogaliki wypełnione czekoladą, płaskie, spiralne ciastko z rodzynkami, eklerki z dwoma górnymi warstwami kremu. Podobno po kształcie rogalika można poznać, czy wypieczono go na margarynie, czy na maśle: końce tego pierwszego prawie stykają się ze sobą, a w tym drugim są od siebie oddalone.

* Confiseries - tutaj można kupić czekoladę i inne słodycze produkowane z najlepszych składników.

* Fromageries - sklep oferujący nam szeroką gamę serów.

* Charcuteries - to delikatesy gdzie można kupić wędliny, sałatki z owoców morza itp.

* Boucherie - sklep rzeźniczy.

Wyszukała: Agnieszka K

Wesoły cmentarz

Mało jest na świecie miejsc, w których ludzie przychodzą na cmentarz, aby... się pośmiać. Tak jest w przypadku rumuńskiej wsi Sapinty.
Ta typowa wieś okręgu Maramuresz, położona ok. 16 km na północny zachód od miasta Sygiet Marmaroski (Sighetu Marmatiei), zyskała sławę dzięki "odkryciu" przez pewnego francuskiego podróżnika. W samym jej centrum, przy murowanej cerkwi, znajduje się tu osobliwy i unikatowy na skalę światową "wesoły cmentarz" - cimitirul vesel. Dla wszystkich odwiedzających to szczególne miejsce jest to zarazem znakomita okazja zetknięcia się z autentyczną naiwną sztuką ludową północnej Rumunii.Na cmentarzu stoją setki drewnianych nagrobków wysokości ok. 130 cm i szerokości ok. 30 cm. Wieńczą je jedno-, dwu- lub trzyramienne polichromowane krzyże przykryte stromymi daszkami. Krzyże i nagrobki pokrywają barwne malowidła i płaskorzeźby, przy czym dominuje kolor niebieski i czerwony. Szczególnie zachwyca przebogate zdobienie nagrobków motywami geometrycznymi i roślinnymi. Oryginalność cmentarza potwierdzają też krzyże nagrobne przedstawiające wcale nie postacie Ukrzyżowanego albo ewentualnie świętych, lecz świeckich obywateli wioski. Płaskorzeźby ukazują z dużym poczuciem humoru alegorie zalet i wad (tych drugich przede wszystkim) spoczywających tu sąsiadów. Artysta przedstawił nie tylko wizerunki zmarłych, ale również ich profesje, sceny z życia lub - co gorsza - sposób spędzania przez nich wolnego czasu (np. przy butelce) oraz inne, czasem nie najlepsze cechy nieboszczyka. Na nagrobkach znajdziemy imponującą galerię typów ludzkich: starą kobietę przy kołowrotku, pasterza ze stadami, milicjantów, lekarzy, duchownych, myśliwych itp. Mnie najbardziej podobał się mężczyzna stojący za ladą na tle rzędów butelek - ani chybi oberżysta, który rozpijał wieś... Niektóre sceny przedstawiają sposób, w jaki nieboszczyk rozstał się z tym światem, np. topielca, wypadek samochodowy. Wszystkie nagrobki opatrzone są komentarzem słownym lub wierszowanymi humorystycznymi epitafiami, np.: "Tu ja spoczywam, Ion Stan się nazywam. Byłem policjantem tu i w Bra ov. Byłem dobrym policjantem. Teraz was pozdrawiam i salutuję, bo już więcej się nie zobaczymy. Świat opuściłem w 68. roku życia".

Wyszukała: ULA

Kupa ;)

Kupa (chorw. Kupa, słń. Kolpa) - rzeka w Chorwacji, prawostronny, główny dopływ Sawy, o długości 296 km. Jest trzecią co do wielkości rzeką w Chorwacji i jedną z najczystszych rzek w tym kraju. Często wzdłuż jej biegu wytycza się północną granicę Półwyspu Bałkańskiego.Bierze swój początek niedaleko małej wioski Crni Lug (320 mieszkańców), zaliczanej do najładniejszych krajobrazowo miejsc w Chorwacji, leżącej na wysokości 730 m n.p.m. Wieś jest siedzibą dyrekcji Parku Narodowego Risnjak. Rozciągają się tu górskie łąki, rosną lasy sosnowe i jałowce. We wschodniej części Gór Dynarskich Kupa tworzy wraz z innymi rzekami (Una, Vrbas, Bosna, Drina) gęstą sieć dopływów Sawy. Na pewnym odcinku stanowi granicę między południowo-wschodnią Słowenią a Chorwacją. Przepływa przez Karlovac i od tego miasta jest żeglowna. Przy jej ujściu do Sawy, na południowy wschód od Zagrzebia, leży 46-tysięczne miasto Sisak - duży ośrodek przemysłowy z portem rzecznym i ważny węzeł kolejowy i drogowy. W jego pobliżu - wydobycie ropy naftowej. Trzeba przyznać iż nazwa rzeki jest bardzo nietypowa ;)

Słoweński kras

Być w Słoweni i nie zobaczyć największej dostępnej dla turystów jaskini w Europie byłoby grzechem. Jaskinia Postojna wydrążona została w skałach przez rzekę Pivkę. I starym korytem tej rzeki przebiega trasa turystyczna. Wokół mnożą się zadziwiające formy skalne. Wielometrowe żółto-beżowo-pomarańczowe nacieki, zwieszające się ze stropów tysiące stalaktytów o najrozmaitszych formach, kształtach i kolorach, wyrastające z ziemi ogromne stalagmity, przezroczyste skalne kurtyny...Przy wejściu do jaskini ściany są wyraźnie osmalone. To świadectwo akcji jugosłowiańskich partyzantów (ponoć z polskim dowódcą), którzy w 1944 roku wysadzili znajdujący się tu niemiecki skład paliw. Na szczęście nie pozbawiło to uroku całej jaskini. W jaskini panuje stała temperatura 8 stopni Celsiusza.

Autor: Ula

Symbol Francji

Wieża Eiffla – najbardziej znany obiekt architektoniczny Paryża, rozpoznawany również jako symbol Francji. Jest najwyższą budowlą w Paryżu i piątą co do wysokości we Francji. "Dama Paryża" stoi w centrum miasta, nad Sekwaną, u północno-zachodniego krańca Pola Marsowego. Wieżę zbudowano specjalnie na paryską Wystawę Światową w 1889 r.. Miała zademonstrować poziom wiedzy inżynierskiej i możliwości techniczne epoki, być symbolem ówczesnej potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej Francji. Po 20 latach wieża miała być rozebrana. Gustaw Eiffel nie chciał do tego dopuścić. Postanowił przekazać ją nauce. Założył na wieży laboratorium aerodynamiczne, laboratorium meteorologiczne. Jednak dopiero udane eksperymenty z umieszczonym na szczycie wieży telegrafem (bez drutu) ocaliły wieżę i odstąpiono od jej demontażu. W przededniu I wojny światowej wieża stała się obiektem militarnym - łączyła Paryż z posterunkami wojskowymi na granicy z Niemcami (do tej pory do łączności używano gołębi pocztowych). Ocalała budowla z czasem stała się największą atrakcją turystyczną Paryża, którą odwiedziło już ponad 200 milionów ludzi.

WYSZUKAŁA: OLA W

Mów co chcesz

Hyde Park położony na obszarze 2,5 km2 jest jednym z kilku parków królewskich w Londynie. Jezioro Serpentine dzieli park na dwie części. Hyde Park założony został w 1536 roku przez Henryka VIII, który pozyskał tutejsze grunty od mnichów z Opactwa Westminsterskiego. Większa część obiektów architektonicznych w parku zaprojektowana została w latach 20. XIX wieku przez Decimusa Burtona. W Hyde Park znajduje się miejsce w którym każdy może wyrazić swe poglądy, niezależnie od ich znaczenia, przemawiali tam m.in. Karol Marks i Włodzimierz Lenin.

AUTOR: OLA W

Kultowa sala koncertowa

The Royal Albert Hall - sala koncertowa w Londynie poświęcona mężowi królowej Wiktorii, Albertowi. The Royal Albert Hall mieści się w dzielnicy South Kensington w centralnym Londynie - w rejonie znanym powszechnie jako Albertopolis. The Royal Albert Memorial jest częścią pomnika upamiętniającego Alberta - niedaleko znajduje się Albert Memorial, pomnik ku czci męża zaprojektowany przez samą królową Wiktorię. The Hall jest także miejscem gdzie są największe w Wielkiej Brytanii organy, oraz jest siedzibą The Proms.Od samego otwarcia przez samą królową Wiktorię, dnia 29 marca 1871 roku, The Royal Albert Hall był miejscem różnych wydarzeń kulturalnych, koncertów, konferencji, balów i odczytów naukowych. Miały tam miejsce również imprezy sportowe, jak chociażby pierwsze poza Japonią zawody sumo. The Hall ma kształt owalny i mieści 8 000 ludzi, choć może zmieścić więcej (uniemożliwiają to względy bezpieczeństwa).

Londyńskie oko

London Eye nazywane również Millenium Wheel - koło obserwacyjne. Zaprojektowane zostało przez Davida Marksa, Julię Barfield, Malcolma Cooka, Marka Sparrowhawka, Stevena Chiltona i Nica Baileya. Koło znajduje się w dzielnicy Lambeth w Londynie, na południowym brzegu Tamizy, między mostami Westminster i Hungerford. London Eye ma wysokość 135 metrów. Na kole znajdują się 32 klimatyzowane kapsuły pasażerskie połączone z zewnętrznym obwodem koła, które obraca się z prędkością ok. 0,9 km/h. Pełen obrót koła trwa około 40 min . Koło nie zatrzymuje się w celu zabrania i wysadzenia pasażerów - niska prędkość pozwala na dokonanie tych czynności w ruchu.

Autor: Ola W

"Cały świat gra jakąś rolę"

Globe Theatre (Pod kulą ziemską) - teatr w Londynie działający w latach 1599-1642 założony przez R. i C. Burbage. Jednym z udziałowców był William Szekspir. Wystawiane były tam premiery jego utworów oraz sztuki Bena Jansona i J. Webstera. Aktorami byli wyłącznie mężczyźni.
Teatr został zbudowany w 1599 roku. Spłonął w pożarze w 1613, odbudowano go w 1614 roku. Wskutek interwencji purytanów został zamknięty w 1642 roku, zburzono go dwa lata później. Budowla została zrekonstruowana i otwarta w 1997 roku.
The Globe był amfiteatrem, w którym zmieścić się mogło 3000 widzów. Miał kształt okręgu. Miejsca były podzielone na stojące (tańsze) i siedzące (droższe). Miejsca siedzące były ułożone w trzy rzędy. Scena, o wymiarach 12x8 metrów, miała dwoje tajnych drzwi, z których w zaskakujący sposób mogli wyłaniać się aktorzy. Dach (umieszczony tylko nad sceną) podpierały kolumny, sufit, nazywany "niebiosa"(heavens), pomalowany był w taki sposób, aby przypominał niebo. Ukryte w nim były drzwi, przez które aktorzy mogli odlecieć lub zniknąć przy pomocy lin. Na dachu teatru "The Globe" znajdował się ogromny posąg Heraklesa dźwigającego na swych barkach kulę ziemską. Nad wejściem widniał napis: "Cały świat gra jakąś rolę".
Ula.

Tu mieszka królowa

Pałac Buckingham- jest oficjalną rezydencją brytyjskich monarchów i jednocześnie największym na świecie pałacem królewskim wciąż pełniącym swą pierwotną funkcję. Oficjalna londyńska rezydencja królowej. Na placu przed pałacem od 1913 roku stoi pomnik królowej Wiktorii.
Pałac został wybudowany w 1703 jako rezydencja miejska Księcia Buckingham. W roku 1761 król Wielkiej Brytanii Jerzy III wszedł w posiadanie pałacu, który przekształcono w jego rezydencję prywatną. W ciągu kolejnych 75 lat pałac wielokrotnie rozbudowywano, w 1837 ogłoszono go oficjalną siedzibą brytyjskich monarchów.
Współcześnie Pałac Buckingham, prócz roli londyńskiej siedziby królowej Elżbiety II i rodziny królewskiej, jest również miejscem uroczystości państwowych oraz oficjalnych spotkań głów państw. Dla Brytyjczyków pałac stanowi symbol Wielkiej Brytanii - tutaj Londyńczycy składali kwiaty po śmierci księżnej Walii Diany.
W dni kiedy królowa jest w pałacu powiewa nad nim jedna jedyna flaga - sztandar królewski. Sztandar ten aż do roku 1997 nigdy nie był spuszczany do połowy masztu na znak żałoby, nawet po śmierci monarchy. Tradycję tę zmieniono dopiero po śmierci Diany księżnej Walii.
Od kwietnia do lipca codziennie o 11.30 odbywa się przed pałacem uroczysta zmiana warty (w pozostałych miesiącach co drugi dzień).
Od pożaru w zamku królewskim w Windsor w 1992 pewna cześć Pałacu Buckingham udostępniona jest odpłatnie zwiedzającym. W sierpniu i wrześniu, podczas wakacji królowej, można zwiedzić apartamenty Buckingham. Bilet kosztuje ok. £20.

Most zwodzony Tower

Tower Bridge - most zwodzony w Londynie (mylony niekiedy z sąsiednim mostem Londyńskim London Bridge), przeprowadzony przez rzekę Tamizę, w pobliżu Tower of London, od której bierze swą nazwę. Jeden z najbardziej znanych obiektów w Londynie, zbudowany w stylu wiktoriańskim. Jego historia zaczęła się w roku 1872, kiedy to parlament angielski rozpatrzył projekt ustawy dotyczącej budowy drugiego mostu nad Tamizą. Mimo zastrzeżeń zgłaszanych przez zarząd zamku Tower of London ustawa została uchwalona. Postawiono jednak warunek, który został spełniony, styl mostu miał harmonizować ze stylem zamku. Architektem jego był Horace Jones, który zastosował modną podówczas konstrukcję: stalowy szkielet obłożony kamieniem w stylu neogotyckim. Most został ukończony w 1894. Jest mostem zwodzonym, umożliwiającym przepływanie statków oceanicznych do około 40 m wysokości powyżej poziomu wody. Przez pierwsze lata był otwierany nawet 6000 razy rocznie teraz jedynie 400 razy na rok.
Charakterystycznym elementem mostu są dwie wieże główne, połączone u góry dwoma pomostami - kładkami dla pieszych, zawieszonymi 34 m nad jezdnią i przeszło 44 m nad oznaczeniem górnego poziomu w rzece. Środkową część mostu stanowią dwa podnoszone przęsła - urządzenia dźwigowe z przeciwciężarem. Są to dwa gigantyczne skrzydła, każde o wadze 1 200 ton, uniesione w górze, tworzą z płaszczyzną jezdni kąt 86 stopni.
Tower Bridge przecina Tamizę na wschodnim końcu Londynu. Od początku swojego istnienia uznawany był za arcydzieło ówczesnej inżynierii. Porównywano go ze słynną już wieżą Eiffla, zbudowaną pięć lat wcześniej. Potężny, ważący ponad 1000 ton, napędzany parą mechanizm mostu, regulował otwarcie jego środkowej części. Umożliwiał swobodne przepływanie wielkich statków. Stary mechanizm mostu obecnie nie jest już używany. Zastąpiono go nowoczesnym elektrycznym urządzeniem. Nocą most jest oświetlony i widać z niego London Eye oraz budynki, które są budowane w różnych kształtach np. cygara.

Znalazła: Maryla

Wielki Ben

Początkowo nazwa Big Ben odnosiła się do dzwonu z Wieży św. Szczepana (ang. St Stephen Tower), zwanej również Wieżą Zegarową (ang. Clock Tower), należącą do Pałacu Westminsterskiego. Dziś nazwa Big Ben odnosi się często zarówno do dzwonu, jak i zegara, i samej Wieży. Budowę tej neogotyckiej wieży podjęto po pożarze Pałacu w 1834 roku. Inauguracja otwarcia odbyła się 31 maja 1859 roku. Dzwon waży 13 ton. Zegar jest największym zegarem w Wielkiej Brytanii. Średnica każdej tarczy wynosi 7,5 m., wskazówki mają długość 4,25 m. Co kwadrans wybijana jest melodia wzorowana na tej z dzwonu St Mary's Church (University Church) w Cambridge - jest to wariacja na temat kilku taktów z 'Mesjasza' Haendla. O północy 31 grudnia 1923 roku dźwięk zegara można było po raz pierwszy usłyszeć w radio BBC.
Projekt zegara został wybrany w drodze konkursu. Wytyczne, jakim miał sprostać projekt, opracował królewski astronom Sir George Airy. Głównym ich założeniem było precyzyjne odliczanie czasu (do jednej sekundy), który miał być skoordynowany z czasem wybijanym w obserwatorium w Greenwich. Dwa razy dziennie drogą telegraficzną miano podawać czas do obserwatorium, a tam sprawdzać i wysyłać koordynaty. Zegar taki został zbudowany przez Edmunda Bekketa Denisona oraz firmę EJ Dent&CO w roku 1854.
Tarcza zegara została zaprojektowana przez Augustusa Pugina i osadzona w stalowej ramie o średnicy siedmiu metrów, podtrzymującej 312 kawałków opalizującego szkła. Wskazówka godzinna mierzy 2,7 m, a minutowa 4,3 metra. Rzymskie cyfry maja po 60 cm wysokości. Na każdej tarczy widnieje napis Domine salvam fac reginam nostram Victoriam primam (Panie zachowaj naszą królowa Victorię I).
Obecnie zegar jest bardzo precyzyjny choć jego połączenie z obserwatorium zostało zniszczone podczas II wojny światowej. W całej historii zdarzały się jednak opóźnienia. Do największej doszło w 1962 roku, kiedy to w noc sylwestrową Big Ben spóźnił się o 10 min. Przyczyna tego były niezwykle obfite opady śniegu.

Znalazła: Maryla

Twierdza Tower

Tower of London było więzieniem. Podobno nie było stamtąd ucieczki, ponieważ wejście było zaraz nad wodą - podpływano łódkami i tam prowadzono więźniów do celi. Więziono tu m.in. króla Anglii Henryka IV, królową Annę Boleyn, Thomasa More'a, Thomasa Cromwella, żeglarza Waltera Raleigha.
W swej zadziwiającej historii budynek ten był fortecą, więzieniem, pałacem, a nawet służył jako zoo. Słynna budowla (łącznie z Bramą zdrajców) pilnowana jest przez charakterystycznie ubranych strażników, nazywanych Yeomen Warders - a popularnie "Beefeaterami" (ang. beefeater - zjadacz wołowiny). W twierdzy są dziś przechowywane liczne zbroje, bronie, klejnoty i insygnia koronacyjne (królewski pierścień i jabłko oraz berło z krzyżem i największym na świecie brylantem Cullinanem I, a także koronę Brytyjską zdobioną drugim co do wielkości na świecie brylantem Cullinanem II).
Twierdza Tower jest do dziś zamieszkana. Jej społeczność tworzą strażnicy Yeomen Warders wraz z rodzinami, naczelnik twierdzy , urzędnicy oraz kapelan i lekarz.
Symbolem Tower są kruki. Popularna jest legenda głosząca, że tak długo, jak długo na wieżach Tower będą żyły kruki, tak długo trwać będzie imperium brytyjskie. Legenda o krukach jest młoda: powstała w epoce wiktoriańskiej, nie wcześniej, niż z końcem XIX w. Tym nie mniej wiadomo, że kruki mieszkają w wieżach zamku co najmniej od czasów panowania Karola II w XVII w. Wśród strażników Tower jest zawsze jeden (ang. Ravenmaster), którego zadaniem jest opieka nad krukami i ich dożywianie. Inna wersja opisuje, że gdy wszystkie sześć kruków opuści kiedyś twierdzę, Londyn zginie. Aby tak się nie stało spętano im skrzydła i są pilnie strzeżone.
Tower of London, inaczej zwany Twierdzą Tower jest jedną z lepszych i ciekawszych atrakcji turystycznych jakie proponuje Londyn. Przez setki lat była ona siedzibą władców Anglii. Twierdza położona jest nad północnym brzegiem Tamizy, chroni ją kilka rzędów murów i dawne koryto fosy w którym obecnie rośnie trawa.

Wysokość twierdzy to 30 metrów, a grubość murów 3,6 metra.

Znalazła: Maryla

Ogromne arboretum

Współrzędne geograficzne:51°49'N, 19°53'E

Rogów to dosyć duża wieś leżąca ok. 30km od Tomaszowa. I pewnie pozostałaby zwyczajną wsią gdyby nie to, że w 1923r. powstało tam ogromne, przepiękne arboretum. Założone zostało na terenie leśnym. Pozostałością po lesie, który istniał zanim utworzono ogród są około 150-letnie sosny, a także świerki, dęby i graby. W arboretum znajdziemy szczególnie piękne gatunki azalii, różaneczników, a także wielu egzotycznych roślin niespotykanych nigdzie indziej w Polsce. Znajdują się tam też gatunki chronione. Kolekcja arboretum cały czas się powiększa.

Znalazła: Martyna Ł

Szalone kształty La Sagrada Familia

Bezsprzecznie najsłynniejszym "dzieckiem" Gaudiego jest zadziwiająca, przytłaczająca ogromem i wspaniałością wciąż nieukończona La Sagrada Familia, czyli Świątynia Pokutna Świętej Rodziny. W założeniu architekta projekt ten ma przypominać jeden, wielki organizm. W 1882 roku rozpoczęto budowę tej świątyni. Antoni Gaudi, niewiele korzystając z pierwotnych planów skromnego kościoła, nadał swojemu autorskiemu projektowi kształty szalone, bogate w kolorowe mozaiki, ceramiczne ozdoby, motywy roślinne. Monument ten - jak mówił - miał być "kazaniem w kamieniu". Przez następne cztery dekady pracował intensywnie nad konstrukcją, poświęcając jej całkowicie ostatnich 15 lat życia. Podczas prac nieustannie dostosowywał i zmieniał pierwotne założenia. Za jego życia stanęła wschodnia Fasada Narodzenia z trzema portalami: Wiary, Nadziei i Miłości. Nad scenami z narodzin i dziecięctwa Jezusa unoszą się gołębie symbolizujące wiernych. Odnaleźć wśród nich można "radosne tajemnice" Różańca. 1926 rogu Antonio Gaudi zginął pod kołami omnibusa. Po śmierci architekta ukończono według jego planów przerażające i przygnębiające figury mające wyrażać "bolesne tajemnice" Różańca. Każda z ośmiu iglic - na dwanaście zaplanowanych - mierzy ponad 100 m. Każda z nich symbolizuje jednego z dwunastu apostołów. Na zrealizowanie czeka też jeszcze 180-metrowa wieża na skrzyżowaniu naw, mająca wyrażać chwałę Jezusa.

Gdy w 1878 roku Antonio Gaudi odbierał dyplom Escula Tecina Superior de Arquitectura w Barcelonie, rektor uczelni Elias Regent powiedział ponoć: - Panowie, mamy tu dziś przed sobą albo geniusza, albo szaleńca.

Znalazła: Martyna Ł

Bajkowe Casa Batllo Gaudiego

Casa Batlló - jeden z symboli Barcelony, niepowtarzalny, ponad stuletni budynek, wnętrzarski cud świata jest dziś udostępniony do zwiedzania. Gaudi ponoć kierował rękami robotników tworzących fasadę, stojąc na ulicy i wskazując co i jak maja robić. Bajkowe Casa Batlló w 2002 roku zostało udostępnione do zwiedzania z okazji 150 rocznicy urodzin Gaudiego. Trzy lata później, na swoje stulecie, budynek został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Budynek jest jedyny w swoim rodzaju. Falista fasada z balkonikami przypominającymi kształtem dzioby łodzi, lub ptasie gniazda przyklejone do skalistego klifu ozdobiona jest krągłymi polichromiami i katalońską mozaiką trencadis ułożoną z kawałków szkła. Nie można tu znaleźć kątów prostych, tej całkowicie nienaturalnej, uwielbionej przez ludzi formy. Budynek sprawia wrażenie jakby miał zaraz odpłynąć, lub zmienić swój kształt. Konstrukcja promieniuje lekkością i przyciąga jak magnes.

Znalazła: Martyna Ł

Ogród Gaudiego

Barcelona - prawdopodobnie najpiękniejsze miasto w Hiszpanii, stolica Katalonii i jeden z naważniejszych ośrodków kulturowych w Europie, a być może także na świecie. Ale Barcelona to także miejsce, w którym żył i tworzył genialny architekt i inżynier secesyjny, twórca wyjątkowych, niebanalnych i kontrowersyjnych projektów - Antonio Gaudi. Jednym z jego projektów jest ,wzorowany na angielskich projektach tego typu, baśniowy "miasto - ogród" - Park Guell. Na początku ogród miał być osiedlem dla bogatej burżuazji. Prace trwały w latach 1900-1914. Projektu tego Gaudí nigdy nie ukończył. W 1922 roku władze Barcelony wykupiły teren i przekształciły go w park miejski. W 1969 roku wpisano park na listę narodowych dóbr kultury, a od 1984 roku obiekt znajduje się na Liście światowego dziedzictwa UNESCO. Ogród Gaudiego pełen jest fantastycznych cudów. Kolorowe figurki smoków, bajecznych zwierząt, postaci z mitów. Schodów do głównego pawilonu strzegą wąż na tle flagi katalońskiej i salamandra. Salę Stu Kolumn podpierają 84 słupy zdobione mozaiką ze szkła i ceramiki. Do ich wnętrza spływa deszczówka z dachu. Dach, czyli Gran Plaça Circular (Wielki Okrągły Plac), to olbrzymi taras widokowy z najdłuższą ławką świata mierzącą 152 m, ozdobioną kolorową mozaiką. Z tego tarasu rozpościera się przepiękna panorama Barcelony.

Wyszukała: Martyna Ł

Kolekcje drzew

Arboretum w Rogowie składa się z trzech części: kolekcji dendrologicznych, alpinarium i leśnych powierzchni doświadczalnych.
Kolekcje drzew i krzewów obejmują około 2400 gatunków i odmian, a specjalnością tych zbiorów są klony oraz drzewa i krzewy pochodzące z Chin. Alpinarium, założone w latach 1952-59, obejmuje ogród skalny z roślinnością pochodzącą z gór z różnych części świata, ogród krajowych roślin chronionych (ok. 100 gatunków), zagrożonych i rzadkich oraz zbiorniki i cieki wodne z roślinnością siedlisk wilgotnych. Leśne powierzchnie doświadczalne są to niewielkie drzewostany założone z gatunków drzew obcego pochodzenia, zakładane dla zbadania przydatności w gospodarce leśnej. W tym dziale arboretum znajduje się obecnie 150 kwater z 75 gatunkami drzew ( w tym 55 gatunków iglastych). Poza pracami naukowymi arboretum prowadzi szeroką działalność edukacyjną i popularyzatorską.

Rok założenia: 1925.
Lokalizacja: Centrum Polski, 30 km od Łodzi przy drodze Łódź - Rawa Mazowiecka.
Powierzchnia: 53,76 ha.

Wyszukała: Ula